W wypadku oparzenia skóry pierwsza zasada brzmi: schłodzić obficie zimną wodą (nawet przez 10–15 minut). Od tej reguły jest tylko jedno odstępstwo: gdy doszło do oparzenia chemicznego należy rozważyć, czy nie jest to substancja wchodząca z wodą w szkodliwą reakcję (np. niegaszone wapno) – wtedy przed schłodzeniem trzeba usunąć ją z powierzchni skóry.
Nie przebijaj pęcherzy ani nie odrywaj ze skóry spalonych fragmentów ubrania. Nie wolno smarować oparzeń maściami, kremami ani przykładać do nich rozmaitych roślin. Nie należy również polewać środkami dezynfekcyjnymi.
Jeśli skóra piecze i jest zaczerwieniona, możesz delikatnie spryskać ją panthenolem i przykryć kawałkiem jałowej gazy. Ale najlepszy opatrunek to hydrożel (np. WaterJel).
Jeśli oparzeniu I stopnia (rozpoznasz je po zaczerwienieniu i pieczeniu) uległa niewielka powierzchnia skóry, konsultacja z lekarzem nie jest konieczna. W innych wypadkach (pojawiają się pęcherze, obszar oparzenia jest większy niż dłoń, widać głębokie uszkodzenia skóry) specjalistyczna pomoc jest niezbędna. Leczenie ciężkich oparzeń odbywa się w szpitalu, bo trzeba chronić organizm przed zakażeniem.
OPARZENIA SŁONECZNE
Latem zawsze stosuj kremy z filtrami zarówno przeciwko promieniowaniu UVB jak i UVA. Nie wierz w reklamy specyfików sugerujące pełną ochronę przed słońcem. Nie istnieje eksponowane na niektórych kremach pojęcie total block – najlepsze mogą zatrzymać 97 proc. promieniowania UVB, ale tylko 50–60 proc. UVA.
Na opakowaniu kremu do opalania, płynu lub aerozolu powinny znaleźć się trzy informacje:
• WSPÓŁCZYNNIK SPF (Sun Protection Factor, nazywany popularnie faktorem), symbol francuski – IP (Indice de Protection), niemiecki – LSF (Licht Schutz Factor).