Anna Denkiewicz zastanawia się czasem, jakie są pozytywne strony bycia mamą na wózku. Bo one istnieją, mimo że na pierwszy rzut oka ich nie widać. Na przykład to, że wobec córki nie ma żadnej konkurencji, bo mama, która nie może pracować, sprzątać, gotować, jest cała dla niej. Ma czas, żeby zdążyć za dzieckiem, nakarmić, wytłumaczyć, przytulić, nauczyć samodzielności.
Jak? Paulina Malinowska-Kowalczyk, mama, która ma jedną rękę: – Wszystko jest kwestią organizacji.
Po pierwsze: nadążyć
Anna Denkiewicz (35 lat) do roli matki przygotowywała się od dzieciństwa, opiekując się lalkami i młodszymi kuzynami. Ciąża była jak marzenie. Dziewięć radosnych miesięcy – bez sensacji i bez stresów. Poród łagodny. Pięć tygodni po wyjściu ze szpitala Anna zdrzemnęła się na kanapie obok zawiniętej w świeżą pieluszkę Ewy. Kilkanaście minut później nie mogła wstać, nie mogła poruszyć palcami, głos uwiązł jej w gardle. Sparaliżowana, doczołgała się jakoś do telefonu.
Diagnoza: sclerosis multiplex, stwardnienie rozsiane, choroba, która atakuje układ nerwowy, wysysa z człowieka siły, powoli, ale metodycznie redukuje jego możliwości. Najpierw są problemy z chodzeniem, potem z utrzymaniem w dłoni długopisu, z wyraźnym widzeniem, mówieniem.
W szpitalu postawili Annę na nogi. Zaczęła od laski, po kilku latach, podpierając się kulami, doszła do wózka. Chciałaby wrócić do pozycji pionowej, ale – jak mówi – ma świadomość, że to prawie niemożliwe. SM jest okrutne, bo rozwija się tylko w jednym kierunku.
Każdy dzień Anny jest rozpisany na części składowe, ruchy, które trzeba wykonać, trasy, które trzeba przejechać. Pojedyncze, czyli najbardziej ekonomiczne. Albo złożone z kilku elementów, więc pochłaniające więcej energii.