Niewielu z nas zdaje sobie sprawę, że obecnie jedynym miastem na świecie chronionym antyrakietową tarczą jest... Moskwa. System obronny tworzą dwa pierścienie składające się ze 100 wyrzutni przeciwrakiet, centralnego punktu dowodzenia i naprowadzania, satelitów rozpoznawczych oraz potężnych stacji radiolokacyjnych. Oczywiście najważniejszym elementem systemu są antyrakiety: dalekiego zasięgu (zdolne do przechwytywania celów lecących jeszcze w przestrzeni kosmicznej) oraz rakiety hiperdźwiękowe średniego zasięgu (poruszające się z kilkukrotną prędkością dźwięku) potrafiące strącać obiekty do pułapu 35 km.
Antyrakietowe pierścienie zaczęły powstawać wokół Moskwy jeszcze pod koniec lat sześćdziesiątych, czyli niedługo przed podpisaniem w 1972 r. przez USA i ZSRR traktatu ABM, czyli układu o ograniczeniu strategicznych systemów obrony przeciwrakietowej. Wprowadzał on zakaz dalszej rozbudowy oraz tworzenia systemów przeciwrakietowych „na morzu, w powietrzu, kosmosie i na ruchomych wyrzutniach”, które byłyby w stanie niszczyć nadlatujące strategiczne pociski balistyczne o zasięgu ponad 5,5 tys. km. Czy w takim razie Rosjanie budując system antyrakietowy wokół Moskwy złamali to porozumienie? Nie, gdyż układ ABM pozwalał każdej ze stron na ochronę antyrakietową jednego miejsca. ZSRR skorzystał z tej możliwości budując taką tarczę wokół Moskwy. Amerykanie planowali zrobić to samo, ale wokół wyrzutni rakiet międzykontynentalnych w bazie Grand Forks w Północnej Dakocie. Zarzucili jednak te plany. Natomiast pierścienie wokół Moskwy cały czas są modernizowane i gotowe do użycia.
Jednak obecnie to nie Rosjanie grają pierwsze skrzypce w budowie systemów antyrakietowych. Dwa miesiące temu prezydent USA George W. Bush oficjalnie wypowiedział układ ABM i postanowił silnie wesprzeć finansowo tworzenie systemu National Missile Defense (pierwsze prace nad nim podjęto w 1997 r.