Oglądając ten film, poza ogólnym pojęciem o wielkim pokoleniowym zjawisku, zdobędziemy również szczegółową wiedzę o tym, kto wylądował i na której komendzie.
Temat walki z nieuleczalnym nowotworem mózgu został potraktowany w „Nadziei” wyjątkowo delikatnie.
W stworzonym przez Charliego Kaufmana świecie nic nie jest oczywiste.
Poetycki portret dwojga trzydziestoparolatków stojących na życiowych rozdrożach.
Po seansie trudno otrząsnąć się z wrażenia, powstrzymać łzy, każdy natychmiast będzie się domagał zadośćuczynienia.
Niemiecki, dwuczęściowy film, realizowany w Polsce i z udziałem polskich twórców – za kamerą stał Artur Reinhart, muzykę skomponował Antoni Komasa-Łazarkiewicz.
Wspaniała animacja łączy kolorystyczną paletę obrazów z nowoczesną formą.
Reggaeton to latynoski uliczny hip-hop z elementami reggae.
Nowy film Patryka Vegi to w zasadzie teledysk, szybko zmontowane sceny zabójstw, szantaży i gwałtów, gęsto naszpikowane wulgaryzmami i skrajnie mizoginiczne.
W cieniu premiery „Teneta” Christophera Nolana na ekrany kin wrócili także superbohaterowie. Na razie w nieco skromniejszej niż zazwyczaj postaci „Nowych mutantów”.
Nie staraj się tego zrozumieć, poczuj to – radzi jedna z postaci. Warto.
Popularność filmów o superbohaterach sprawia, że reżyserzy chętnie sięgają nie tylko po komiksowe pierwowzory, lecz także po oryginalne scenariusze.
Świat bohaterów to emocjonalny matrix, w którym każdy gra jakąś rolę, a wszyscy dookoła mogą okazać się statystami.
Realizację tego filmu wspomogła crowdfundingowa zbiórka funduszy.
Film ten jest podsumowaniem artystycznej drogi reżysera, który dosadnie, za pomocą zgrabnej metafory pokazuje, na co współczesny, bezbożny świat zasługuje.
Tom Hardy gra tytułową postać z poświęceniem, choć na granicy aktorskiej szarży.
Przekrój palących problemów społecznych, które powiew wolności tunezyjskiej rewolty dotkliwie obnażył.
Wyssane z palca teorie, powielane przez prawicowe portale i media, motywują i usprawiedliwiają realne akty przemocy. I o tym też jest ten świetny dokument.
Skupienie uwagi na otoczeniu i dysfunkcyjnej rodzinie skutkuje prowokującymi pytaniami w stylu: kto tu jest bardziej chory.
