Saligia
Wyobrażam ją sobie jako groteskową postać z filmu Felliniego, dorodną i pulchną kobietę, która kołysze się na boki, gdy się śmieje. Kamera sunie ku niej, a ona wypina do przodu ogromny biust. Ma zepsute zęby i tłuste czarne włosy zawiązane z tyłu w kok. Gdyby jej postać miała zostać wyrzeźbiona, artystą musiałby być Kolumbijczyk Fernando Botero. Saligia sieje strach wśród dorastających chłopców w, powiedzmy, Rimini albo podobnym mieście, ale ci sami chłopcy czują do niej niepohamowany pociąg, wabieni zapachem jej olbrzymich piersi. Odsłania przed nimi tajemnice cielesności, a jej siostrami są Cabiria, Volpina i inne. Zatracamy się, gdy tylko wyciągnie ku nam ramiona.
Urodziła się najprawdopodobniej w XIII w. i pojawiła w roku 1271 w dziele „Summa Hostiensis” autorstwa Henricusa de Bartholomaeis – z portowego miasta Ostia, gdzie wieleset lat później prostytutka Cabiria sprzedawała swoje wdzięki nocą w filmie Felliniego. Bartholomaeis powołał Saligię do życia, przestawiając tradycyjny porządek siedmiu grzechów głównych – wprowadzony w VI w. w „Moraliach” przez Grzegorza Wielkiego: Superbia, Invidia, Ira, Avaritia, Accidia, Gula, Luxuria – Pycha, Zazdrość, Gniew, Chciwość, Lenistwo, Łakomstwo i Pożądanie lub Nieczystość. Są to wprawdzie cechy Saligii, ale w ujęciu Grzegorza Wielkiego – SIAAGL – jeszcze się nie wyłoniła.
To właśnie Bartholomaeis nadał jej życie, przestawiając ogniwa tego DNA. Jest jej Francisem Crickiem i Jamesem Watsonem, jej Pigmalionem. Pycha, Chciwość, Pożądanie, Zazdrość, Łakomstwo, Gniew i Lenistwo – oto według autora z Ostii właściwy porządek, który łamie kod genetyczny. Czyli Superbia, Avaritia, Luxuria, Invidia, Gula, Ira, Accidia.