O ile Michel Houellebecq uznawany jest za największego skandalistę we francuskiej prozie, Michel Onfray podobne zamieszanie czyni we francuskiej filozofii. Zdeklarowany ateista i racjonalista czerpie inspirację z najlepszej epoki dla ludzkiego rozumu - Oświecenia. Jednak, mimo że Oświecenie było kluczowym etapem sekularyzacji nowoczesnych społeczeństw, ciągle funkcjonują one w okowach myślenia religijnego, jawnego i niejawnego.

Zdaniem Onfraya każdy ma prawo klękać przed takim bożkiem lub Bogiem, jaki jest mu miły. Uznaje jednak także swoje prawo ateisty i racjonalisty do krytyki takich postaw jako sprzecznych z rozumem. Wiara w Boga to dla niego wyraz nerwicy, można ją doskonale zrozumieć i wyjaśnić w kategoriach psychiatrycznych i psychologicznych. Czy trzeba to akceptować? Ewentualnie tak długo, jak z wiary tej nie wynika krzywda innych ludzi. Z tym jednak jest już problem, bo nie ma lepszego powodu do zabijania, niż miłość Boga i do Boga.

Książka Onfraya ukazała się po "Bogu urojonym" Richarda Dawkinsa, nie wzbudzi więc już takich emocji ani dyskusji. Warto ją jednak przeczytać, choć dla wielu czytelników z Polski będzie pewno trudna do strawienia, zwłaszcza gdy atakuje narodowe świętości, jak choćby postać Jana Pawła II (papieżowi dostaje się m.in. za postawę Watykanu podczas ludobójstwa w Rwandzie).

W chwili, gdy wartości Oświecenia ustępują pod naporem myślenia magicznego, trzeba się opowiedzieć za laickością pochrześcijańską, to znaczy ateistyczną, zaangażowaną i niegodzącą się na wybór między zachodnim judeochrześcijaństwem a islamem. Ani Biblia, ani Koran. Nad rabinów, księży, imamów i ajatollahów przedkładam filozofa. W obronie przed cudacznymi teologiami najbardziej pomocni będą ci myśliciele, których lekceważy oficjalna historia filozofii: szydercy, materialiści, radykałowie, cynicy, hedoniści, ateiści, sensualiści, piewcy rozkoszy.