Paweł Demirski i Monika Strzępka
Teatr 2010. Nominowany Paweł Demirski i Monika Strzępka
Paweł Demirski (ur. w 1979 r. w Gdańsku)i Monika Strzępka (ur. w 1976 r. w Tuchowie pod Tarnowem). Dramatopisarz i reżyserka, tandem w życiu i na scenie. Pierwszy wspólny spektakl – piętnujące narodową martyrologię „Dziady. Ekshumacja” – zrealizowali w 2007 r. we wrocławskim Teatrze Polskim. Najważniejsze przedstawienia stworzyli w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu: burleskę polityczną „Był sobie Polak Polak Polak i diabeł, czyli w heroicznych walkach narodu polskiego wszystkie sztachety zostały zużyte”; zderzające Czechowowskiego „Wujaszka Wanię” z dogmatami neoliberalizmu „Diamenty to węgiel, który wziął się do roboty”; zestawiający komunistyczną propagandę z serialu „Czterej pancerni i pies” z narracją na temat powstania warszawskiego spektakl „Niech żyje wojna!!!” oraz „Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej”, będący krytyką ślepo zapatrzonych w kapitalizm elit III RP. Uprawiają współczesną wersję sztuki dydaktycznej. Wykorzystując anarchistyczny potencjał śmiechu (ich ulubione gatunki sceniczne to burleska, slapstick i groteska), uczą, że kształt świata jest wynikiem walki interesów rozmaitych grup, że obok prawdy zwycięzców jest także prawda przegranych i na nią właśnie zwracają uwagę widzów.
***
Nominujący o Pawle Demirskim i Monice Strzępce:
Szczególne uznanie należy się Demirskiemu za bezkompromisowy sposób wprowadzenia na polskie sceny dyskursu postpamięciowego, który w jego ujęciu ma anarchiczny potencjał rodzący się z autentycznego gniewu. Monika Strzępka wypracowała formę sceniczną, która służy kongenialnemu przekładowi jego tekstów na język sceny. Oryginalna metoda pracy z aktorami przyniosła skutek w postaci utworzenia się stałego ensemblu ofiarnych, a zarazem obdarzonych wielką świadomością formy i umiejętnością zdystansowania się do siebie aktorów.
Anna R. Burzyńska
Za konsekwentnie rozwijany od lat projekt teatralny, w którym rozmontowują oficjalne i potoczne, mocne definicje narodowej wspólnoty, tożsamości, zbiorowej pamięci. W teatrze Demirskiego/Strzępki odzyskują znaczenie sformułowania sztuka krytyczna, sztuka zaangażowana.
Marcin Kościelniak
Za spektakle „Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej” oraz „Niech żyje wojna!!!”. Za groteskowe pokazanie wszystkich tych mądrali, zarówno z lewej, jak i z prawej strony naszej, za przeproszeniem, polityczno-kulturalnej sceny. Za głos w imieniu wszystkich wykluczonych.
Jacek Cieślak
POWRÓT: Serwis Paszporty POLITYKI 2010