Dobry debiut, taki jak „Toksymia” Małgorzaty Rejmer, nie zdarza się ostatnio często. Bohaterowie powieści przykuwają uwagę: Jan pisze mowy pogrzebowe dla zakładu „Przyjemny pogrzeb”, Ada odwiedza ojca w psychiatryku, a Anna, studentka, chowa się przed starcem-powstańcem, który ją prześladuje od czasu wywiadu, Longina polonistę-tramwajarza nie rozumie żona. I jeszcze pani Lucyna, radiomaryjna staruszka, która czuje się ramieniem Ducha Świętego. Mieszkają w warszawskiej kamienicy, ale tak naprawdę łączy ich tytułowa toksymia, czyli toksyczna więź z innymi. Wszyscy są poranieni, zadają ból i nienawidzą bliskich albo mają o nich fałszywe wyobrażenia. Powstaniec nachodzi Annę, która wpada w depresję, Jan oczekuje wiele od Ady, a Lucyna od Jana. Wszyscy są pogrążeni w jakimś „nieżyciu”. Rejmer doprowadza ich na brzeg przepaści, czyli do wypadku tramwajowego, ale rozwiązanie tej sytuacji nie jest, na szczęście, oczywiste.
W książce króluje groteska: gorzej jest zginąć od przywalenia konarem czy kamieniem? – zastanawiają się widzowie wypadku. Powieść Rejmer utrzymana jest w konwencji nieco zapomnianej dziś prozy psychologicznej, ale prawdziwym patronem książki mógłby być Stanisław Grochowiak i opisywana przez niego materia w rozpadzie. Anna to „kilka patyków powiązanych sznurkiem”, ciała innych postaci też przypominają przypudrowanych nieboszczyków. To właśnie cielesność w stanie rozkładu jest najważniejszym bohaterem tej książki. Temat kłopotów z ciałem powraca teraz u wielu młodych pisarek. Przy czym Rejmer zwraca uwagę nie tylko ciekawymi postaciami, ale i celnością zdań, dobrze prowadzoną narracją i przede wszystkim czarnym humorem, w którym zanurzona jest „Toksymia”.
Małgorzata Rejmer, Toksymia, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 2009, s. 192