Dlaczego Platforma traci poparcie

PO jedzie po równi pochyłej. Nie trzeba czytać sondaży, żeby się o tym przekonać. Wystarczy pogadać z ludźmi. Każdy jest jakoś Platformą rozczarowany.

Wiosną 2013 trudno odnaleźć ślady tego entuzjazmu, który sześć lat temu towarzyszył partii Tuska, Komorowskiego, Schetyny. Na pierwszy rzut oka wygląda to dziwnie, bo wiosną, kiedy słońce świeci, większość z nas ma znacznie lepszy nastrój, niż mroczną jesienią i notowania rządu zwykle się poprawiają. Ale nie tym razem.

Co się takiego stało, że nawet słońce nie świeci już dla Platformy? Na moje wyczucie odpowiedź brzmi: Gowin. Styl jego walki z premierem sprawił, że synergie wielonurtowej partii stały się obstrukcjami, a to, co przyciągało wyborców, zaczęło ich odpychać. Moneta PO pokazała rewers i z partii, która dla każdego miała coś miłego, stała się ona partią, która dla każdego ma coś odpychającego.

Gowin nie jest jednak wszystkiemu winien. On tylko przelał czarę stopniowo zapełnianą od lat na skutek zideologizowania polityk społecznych i destrukcyjnych decyzji podejmowanych przez niekompetentnych ministrów w resortach mających największy i najlepiej widoczny wpływ na życie zwykłych ludzi. Zdrowie, edukacja, nauka, szkolnictwo wyższe, polityka społeczna, padły ofiarą bezliku nieracjonalnych zmian pogarszających los osób tam pracujących i obywateli korzystających z usług tych systemów. To prawda, że wszystkie te systemy PO przejęła w kiepskim stanie spowodowanym wieloletnimi błędami wynikającymi z fałszywych ideologicznych przesłanek (głównie z naiwnej wiary, że rynek sam wszystko załatwi), którymi kierowały się poprzednie rządy.